Realojos y sentido común

Lo cierto es que leyendo hoy "La Voz de Galicia" quienes tienen un trocito de corazón, no pueden menos que alegrarse de que la lucha que acertadamente las instituciones están llevando a cabo para normalizar la vida de las personas, de frutos. Ver la sonrisa de varios niños de escasa edad bajo un techo que les aporta futuro y esperanza es una recompensa para toda la sociedad, para la que apuesta por dar un mínimo de facilidades a aquellos que por razón de su edad aún no han podido elegir su futuro, y para aquellos que creen que sí pero no a mi lado; una muestra de que los esfuerzos en política de integración son necesarios, difíciles a veces, pero imprescindibles.

A uno se le encoge el corazón viendo a niños jugar entre las ratas y se le alegra conociendo estas cosas, habrá fracasos en el camino, lógico, nada es perfecto, pero estas cosas son las que hacen creer a uno en la lucha diaria por cambiar el barrio, la ciudad...el mundo.

Este es el texto aparecido en La Voz, leyendo entre líneas seguro que nos asalta alguna reflexión:

«Estamos vivindo nun trocito de ceo», di Santiago Barrul (33 anos), cun sorriso que non podería ser máis grande. O trocito de ceo ten tres habitacións, cociña e salón. E cuarto de baño. Para entender que é o que eleva un piso normal á categoría de paraíso hai que coñecer un pouco o poboado de Penamoa na Coruña. Ou escoitar a Santiago falar da súa vida anterior nunha chabola de 30 metros cadrados, con humidades e que, como el mesmo recorda, «cando chovía pola noite, ás veces ata lle caía a auga sobre os nenos cando durmían».

Santiago, a súa muller e os seus fillos de 10, 6 e 4 anos, viven desde decembro nun piso de aluguer e forman parte do programa de reacollo dos chabolistas de Penamoa. Él conseguiu un emprego e a familia mantén a actividade de venda ambulante; os nenos están perfectamente escolarizados e, segundo di, non tivo problema algún cos veciños no seu novo domicilio. A familia completa os primeiros pasos da normalización, un camiño moito menos dramático do que as protestas que se xeneralizaron en Galicia o ano pasado poderían dar a entender.

Mudanzas en Lugo. Na casa dos Cortiñas, en Lugo, aínda quedan bastantes detalles por puír. Só fai un mes que se mudaron, porque o piso de antes quedaballes pequeno desde que chegou o segundo bebé. «Non haberá máis», di Lidia (26). E o Choli (30) mira á súa muller como dicindo «xa veremos». Esta novo familia non coñeceu os poboados. O Choli naceu nun piso de Lugo e alí criouse: «Esta é a miña terra», di. A súa muller é da Coruña. O salto dérono os pais de ambos, que co seu esforzo saíron dos poboados para establecerse na cidade. Ao Choli, como aos da súa xeración, o cole duroulles ata quinto daquela EGB e acabaron case todos na venda ambulante.
Di o Choli que nunca tivo problemas para alugar un piso. Pero non se engana. «Coñezo eses casos en que por teléfono non hai problema para alugar e cando che ven dinche que xa está alugado. Claro que hai racismo», di.

Non estamos tan normalizados, á fin e ao cabo. A familia de José Barrul tamén se cambiou recentemente de piso. A dona ofreceullo porque o acaba de comprar e prefería alugarllo a eles, a quen xa tiña como inquilinos desde facía dez anos. E acertou. En catro meses converteron un piso branco e baleiro nunha vivenda cálida, moderna e decorada cun gusto pouco común. Pero José volveu a enfrontarse a miradas raras na súa nova veciñanza: «Antes leábame quince minutos falando cun veciño no ascensor, porque iso é o normal, facer amizade, manter unha boa relación. Pero aquí, de momento, non vin iso».

A ningunha destas dúas familias lucenses quédanlles xa parentes directos no poboado do Carqueixo, onde aínda viven unhas duascentas persoas. Afortunadamente, puideron criarse na contorna que Santiago Barrul cualifica agora como «un trocito de ceo». Santiago, ademais, chegou a Penamoa logo de nacer na cidade. casou cunha moza de alí e alí montáronlle a barraca: «Arrepentinme toda a miña vida», di. Recorda anos sen intimidade, porque durmían todos na mesma habitación, pingueiras, estreitezas... Agora, dúchase ao levantarse: «Parece pouca cousa, pero para min e a miña familia foi un salto enorme».

Quizais, quen máis gráficamente explica ese salto é José Ríos, outro xitano que abandonou Penamoa fai dous meses coa súa muller. Agora reside nun piso na cidade e mostra orgulloso o carné de socio da agrupación veciñal do barrio: «Xa son un de eles», di. Fala encantado da súa casa: «Ten dúas habitacións, salita, cuarto de baño. Mellor que a chabola porque non hai xermes... nin ratas».

Que opinades, ¿vendo eses sorrisos paga ou non a pena o intento?